Λίγα
πλάσματα κατόρθωσαν σε ένα σύμπαν τόσο εγωιστικά ανθρωποκεντρικό να
κατοχυρώσουν μια περίοπτη θέση στη μυθοπλασία και στις πολιτισμικές παραδόσεις
όσο τα δελφίνια. Από τους Αβορίγινες της Αυστραλίας, που θεωρούν ότι όταν ένας
άνθρωπος πεθαίνει η ψυχή του γίνεται δελφίνι, ως τους Ινδιάνους της Αμερικής,
που τα λατρεύουν ως θεότητες πιστεύοντας ότι βοήθησαν κάποτε τους προγόνους
τους να φτάσουν στην αμερικανική ήπειρο από τον Ειρηνικό Ωκεανό, αυτά τα
ιδιαίτερα εξελιγμένα όντα της θάλασσας ή «μη ανθρώπινα πρόσωπα», όπως τα
αποκαλεί το σύγχρονο ρεύμα της οικολογίας, προκάλεσαν για αιώνες τον θαυμασμό
της ανθρωπότητας.

Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν έναν ιδιαίτερο δεσμό με αυτή την
κατηγορία των θαλάσσιων θηλαστικών που απεικονίστηκαν στις μινωικές
τοιχογραφίες της Κρήτης και πλαισίωσαν τους μύθους του Διόνυσου, του Απόλλωνα,
του Οδυσσέα και του Αρίωνα, πάντα με τη μορφή ενός σωτήριου και ανέλπιστου
συμπαραστάτη. Τα αντιλαμβάνονταν ως «λαό της θάλασσας», τους απέδιδαν σεβασμό
και η δολοφονία τους ισοδυναμούσε με διάπραξη εγκλήματος.